Kolaż to pozasłowna forma poetyckiego przekazu. To też po trochu magiczna podróż w głąb marzeń i wspomnień, po trochu opowieść o tym, że przeszłość łączy się z tym, co tu i teraz. Z drugiej też strony, to opowieść wysnuta ze skrawków przeżyć, widoków, zdjęć zrobionych w pośpiechu i strzępów przemyśleń jakie towarzyszą moim bocheńskim wędrówkom. A te wędrówki dzieją się przecież w codzienności – kiedy trzeba załatwić swoje obowiązki albo dotrzeć do pracy, a potem jeszcze w niej przetrwać. Życie tak płynie od trzydziestu lat. Można więc chyba uznać, że trochę materiału zgromadziłam.

Kolory i kształty to wersety, równomiernie rozprowadzone tekstury stają się wierszami. Czasem zaburzam kompozycję na znak buntu albo dobrej zabawy. Jedno jest pewne – każdy element ma swoją opowieść, ma swoją duszę.

W ten sposób łapię chwile ulotne. W każdej pracy staram się uchwycić niepowtarzalne piękno, które tkwi w codzienności, przekształcając zwykłe w niezwykłe. I może się przecież okazać, że piękne jest to tylko dla mnie, że jako niezwykłe rodzi się tylko w mojej głowie. I z biegiem czasu może tak pozostać, a może pójdzie dalej i w swojej zwykłości zachwyci albo chociaż zastanowi! Niemniej jednak, bardzo mi miło zaprosić na mały przegląd kolaży z Bochnią w tle. A niedługo będziemy mieli okazję spotkać się na wystawie.